Μία ημέρα πριν φύγω για τις καλοκαιρινές διακοπές με ενημέρωσαν ότι η γιαγιά μου βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και ότι θα πεθάνει μέσα σε 1 εβδομάδα, πιθανότατα και εκείνο το βράδυ. Για πάνω από 10 χρόνια, η γυναίκα αυτή υπόκειτο τις βαρβαρότητες του ΧΑΠ και τις οδυνηρές συνοδευτικές του θεραπείες οπότε θεωρούσα λογικό να είναι πλέον κουρασμένη και οι πνεύμονές της να παραιτούνται απρόθυμα. Χωρίς καλύτερες εναλλακτικές λύσεις, η γιαγιά μου βγήκε από τα μηχανήματα υποστήριξης. Η οικογένειά μου ήλπιζε, τελικά, να ελευθερωθεί από τον ενοχλητικό πόνο, την εξάντληση και όποιο άλλο κόλπο είχε τραβήξει το ΧΑΠ από το μανίκι του. Φυσικά, ξέραμε ότι τα μέσα για τον σκοπό αυτό ήταν η απουσία (η δική της) και η απώλεια (η δική μας). Το χειρότερο όλων… Όλα αυτά έγιναν εν μέσω της πανδημίας, με καμία δυνατότητα να βρεθούμε δίπλα της σε αυτό το δύσκολο πέρασμα.
Όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι μου αμέσως αφού το έμαθα, απέκτησα πάρα πολλά νεύρα - όχι προς τη γιαγιά μου, αλλά προς τους Death Cab for Cutie. Αδρανής και αρχειοθετημένη στο μυαλό μου η δισκογραφία τους, κάπως βρήκε τον τρόπο, ξεσκονίστηκε, έφτασε στο "What Sarah Said" και πάτησε play. 'Love is watching someone die,' τραγουδούσε ο Ben Gibbard.
Οι στίχοι ήταν πολύ προφανείς για τα γούστα μου και για αυτό το λόγο απεχθείς. Διατήρησα, σαν τοτέμ από την - στο μυαλό μου πάρα πολύ σοβαρή – εφηβεία μου, μια αποστροφή στις τακτοποιημένες μεταφορές και τους στίχους που υιοθετούν προσέγγιση νηπιαγωγείου στη συναισθηματική έκφραση.
Ανεξάρτητα από το πλαίσιο - χωρισμός, περπάτημα στο σκοτάδι, τραγούδια που θα μπορούσε να απολαύσει ο σκύλος μου – το να συνθέτω νευρωτικά playlists μου επέτρεπαν να εκφράζω και να επηρεάζω ταυτόχρονα την κατάσταση του μυαλού μου. Επίσης χρησίμευε σαν ισχυρός παράγοντας δημιουργίας ταυτότητας. Στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο, ακόμα και στις αρχές των 20’s μου, σπάνια ένιωσα τόσο ενδυναμωμένη όσο όταν πίστευα ότι θα μπορούσα να επηρεάσω τη γνώμη κάποιου για μένα με ένα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο mix. Τώρα, καθώς κοιτάζω τον ατελείωτο κόλπο της δικής μου θλίψης, αυτές οι προηγούμενες απόπειρες του να δημιουργήσω το soundtrack της στοργής, της λαχτάρας και της λεγόμενης καταστροφής καταγράφεται ως πολυτέλεια. Μια συντετριμμένη καρδιά και ένας μπερδεμένος εγκέφαλος, αλλάζει τον τρόπο που συνθέτουμε τη ζωή μας και, κατ 'επέκταση, τις playlists μας.
Τα λέω όλα αυτά για να εξηγήσω γιατί ο θάνατος της γιαγιάς μου άλλαξε ριζικά τον τρόπο σκέψης μου για τα soundtracks. Μερικές φορές συγκεντρώνονται μόνα τους. Σε τελική ανάλυση, τα τραγούδια μας επιλέγουν όσο συχνά τα επιλέγουμε και εμείς. Γλιστρούν μέσα στα αυτιά μας και απλώνουν τις ρίζες τους από τον εγκέφαλό μας, στις καρδιές μας, στα έντερα μας. Γιατί να περιμένω ότι το μυαλό μου, τυλιγμένο στην τραγωδία, να εξακολουθεί να είναι σχολαστικός επιμελητής; Καθώς ζούσα την απομάκρυνση της γιαγιάς από το σπίτι, μακριά της, δεν μπορούσα να κερδίσω τη λογομαχία με τον εγκέφαλό μου, ό, τι θα μπορούσα να τη σώσω από την αρρώστια της. Ανίσχυρη και απογοητευμένη, παρέδωσα τον εαυτό μου στη βαριά μελαγχολία του "What Sarah Said" και άκουσα το τραγούδι επανειλημμένα τις εβδομάδες μετά το θάνατο της. Η μελωδία του πιάνου περιτυλίχτηκε και βυθίστηκε στον κενό χώρο του δωματίου μου, καθώς βρισκόμουν χυμένη ανάσκελα στο κρεβάτι μου, σφίγγοντας στη γροθιά μου το κολιέ που φορούσε μέχρι το τέλος στο λαιμό της.
Όπως και ο περισσότερος κόσμος, είμαι εξοικειωμένη με τις μουσικές πολιορκίες - την επιμονή σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι που σου έχει κολλήσει ή ένα άμεσα pick me up συναίσθημα ενός νεοαποκτηθέντος άλμπουμ. Αλλά τις μέρες αμέσως μετά το θάνατο της γιαγιάς μου, ο εγκέφαλός μου ήταν αναγκαστικά παρών σε μια συναυλία φαινομενικά σχεδιασμένη για να διασφαλίσει τη συναισθηματική μου καταστροφή.
Ναι, η μουσική θα μπορούσε να είναι μια υπενθύμιση ότι είμαστε ζωντανοί, ένας αγωγός για τα βαθύτερα συναισθήματά μας. Θα μπορούσε επίσης απλώς να είναι θόρυβος, μια κουβέρτα που καλύπτει την αίσθηση. Στη θλίψη μου, συνειδητοποίησα απόλυτα τη διαφορά. Η ιδέα του να είμαι κλειδωμένη μέσα στο κεφάλι μου, να ακούω τις σκέψεις μου να επαναλαμβάνονται, ήταν αποκρουστική. Χρησιμοποιούσα λοιπόν τη μουσική για να επικοινωνήσω με κάτι ανώτερο ή τη χρησιμοποιούσα κυρίως για να κρυφτώ;
Ο James Murphy φέρνει στη μνήμη του το φοβερό τηλεφώνημα στο οποίο ενημερώθηκε για το θάνατο ενός φίλου ή συγγενή. “It keeps coming”, λέει επανειλημμένα αναφερόμενος στον πόνο, "Τill the day it stops." Μια μέρα – το είπε και η κυρία Ψ. – να είσαστε σίγουροι ότι θα συμβεί. Το χτύπημα του ξυλόφωνου ακούγεται παιδικό. Στο μυαλό μου αυτό ίσως υποδηλώνει ότι σχετίζεται με κάποιον που ο αφηγητής γνώριζε και αγαπούσε από την παιδική του ηλικία - παππούς ή γιαγιά ίσως. Ένας είναι ο βασικότερος στίχος όλης αυτής της κατάστασης. Εκείνος που ενσωματώνει τη συντριπτική ειρωνεία της θλίψης: “I wish that we could talk about it / But there – that’s the problem.”
Kόλλησα στο παραπάνω τραγούδι πιο έντονα παρόλο που δεν αποκρυπτογράφησα ποτέ το γιατί. Αποφάσισα ότι ανήκει στη γιαγιά, και ότι εκείνη ταξιδεύει με ταχύτητα πέρα της κατανόησης μου, αλλά όχι πέρα από την ταχύτητα του ήχου. Άρα θα συνεχίσω να το ακούω, γιατί ξέρω ότι το κάνει και εκείνη.
Παρακάτω μερικά ακόμα τραγούδια που με συντροφεύουν μέχρι και σήμερα σε αυτόν τον πόνο.
Over & Out!
Y.Γ. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να αισθανόμαστε τον πόνο μας να αντανακλάται πίσω σε μας ως μια υπενθύμιση ότι δεν είμαστε μόνοι. Η ικανότητα της τέχνης να θεραπεύει και να προσφέρει κάθαρση στους πιο σκοτεινούς καιρούς μας υπήρξε πάντα θέμα συζήτησης στο pop culture. Γι 'αυτό εμείς οι fans της μουσικής αναζητάμε συνεχώς τέτοια είδη τραγουδιών και άλμπουμ. Ίσως τελικά η μουσική να είναι εδώ μόνο για να μας προσφέρει μικρές, απλές ευκαιρίες να μην είμαστε μόνοι.