Ένα πράγμα που με μπερδεύει έντονα τα τελευταία 2 χρόνια και σήμερα πραγματικά μου έκαψε φλάτζα όση ώρα ήμουν στο γραφείο - γιατί #εμμονικούλα – είναι τι στο γεροδιάολο είναι το self-empowerment και πως το κάνω δικό μου.
Η Lizzo – την οποία αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ – ανήκει σε αυτό το genre της μουσικής που εξηγεί το παραπάνω φαινόμενο στη νέα του μορφή και υπονοεί το εξής: Η απελευθέρωση του εαυτού είναι καθαρά ατομική υπόθεση.
Η τελευταία πρόταση σαν συνειδητοποίηση μέχρι και πριν 2 χρόνια συνήθιζε να με τρομάζει. Είχα μια πολύ διαστρεβλωμένη άποψη για το τι είναι προσωπική απελευθέρωση – ίσως και ακόμα να έχω. Θυμάμαι τα παλιότερα pop κομμάτια, στο πλαίσιο του self-celebration που ανέκαθεν υπήρχε, που είτε απευθυνόντουσαν σε συγκεκριμένες καταπιεσμένες ομάδες (βλ. "Say It Loud (I'm Black and I'm Proud)") είτε προωθούσαν μια μεγάλη μαζική απελευθέρωση η οποία στην ουσία ήταν ένα handover, από γενιά σε γενιά, συνείδησης και δύναμης (βλ. "All You Need Is Love"). Το συγκεκριμένο είδος της pop όμως ακολουθεί μια νέα τάση.
Ο καθένας μας λοιπόν είναι ας πούμε ένα "πυροτέχνημα – όρος από κυρία Ψ. - και μπορεί να φύγει και σκάσει ανεξάρτητα από τον κόσμο που το κρατά πίσω. Το θέμα είναι το εξής. Εάν εγώ είμαι ένα "πυροτέχνημα" τότε και οι άλλοι είναι από ένα "πυροτέχνημα". Άρα η απελευθέρωση είναι ατομική και καθολική ταυτόχρονα. Πώς στο διάολο τετραγωνίζεις αυτόν τον κύκλο τώρα;
Σε διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει με αρκετό κόσμο, αλλά και με την κυρία Ψ., μου έχουν εξηγήσει ότι το μυστικό είναι στο να αντιστρέψεις την ερώτηση προς τα μέσα ώστε από τη μία να βεβαιωθείς ότι ο εαυτός σου είναι ήδη τέλειος και από την άλλη να διευθετήσεις την αντίληψη του για τον ίδιο.
Θα μοιράσω λίγη θεωρητική γνώση προερχόμενη από την κυρία Ψ. τώρα. Αυτή η ιδέα περί αγάπης του εαυτού μας έχει πολλά κοινά με την έννοια της αυτοολοκλήρωσης, που διαδόθηκε τα τελευταία 60 χρόνια χάρη στον ψυχολόγο Abraham Maslow. Η μεγάλη ιδέα του Maslow ήταν η «ιεραρχία των αναγκών» και μας έλεγε ότι τα άτομα παρακινούνται από μια συγκεκριμένη ανάγκη μόνο όταν έχουν επιτύχει ένα βαθμό ικανοποίησης στις βασικότερες ανάγκες τους. Πρώτα απ 'όλα ήταν οι βασικές φυσιολογικές ανάγκες για αέρα, τροφή, καταφύγιο. Στη συνέχεια ήρθαν οι "ανάγκες ασφαλείας" . Μετά ήταν η ανάγκη για αγάπη και της αίσθησης ότι το άτομο ανήκει κάπου, και τέλος η ανάγκη για την υπόληψη και το στάτους - τόσο από εμάς όσο και από τους άλλους. Έτσι ήρθε η αυτοολοκλήρωση, μια ιδέα την οποία ή αρνούμαι να κατανοήσω ή ο Maslow ήταν όντως ασαφής. Αυτή η ιδέα λέει ότι κάθε άτομο πρέπει να "γίνει ό, τι μπορεί να είναι". Ό, τι κι αν αποδειχτεί ότι είναι αυτό το «πρέπει» - ικανοποιώντας το αθλητική, δημιουργική ή καινοτόμα δυναμική κάποιου. Δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία αφού ο Maslow συνειδητοποίησε ότι αυτοί οι αυτοολοκληρωτιστές (??) – μαλάκα, αυτό σίγουρα δεν είναι λέξη – αφορούσε μια σπάνια φυλή.
Πέρασα πολύ καιρό που νόμιζα ότι αυτό που έλεγε τότε είναι πολύ σωστό και that’s the shit. Μπορώ να πω ότι πλέον την έχω ξεπεράσει αυτή τη μαλακία. Η αυτοολοκλήρωση με αυτή τη σημασία σε κάνει να βάζεις σε ένα λήθαργο όλες τις υπόλοιπες σου ανάγκες. Προσωπικά το "πυροτέχνημά" μου δεν το βρήκα όταν όλα μου οι ανάγκες ήταν ικανοποιημένες. Το "πυροτέχνημα" το βρήκα όταν οι άλλες μου ανάγκες ήταν μπλοκαρισμένες. Το να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει ότι τον πείθεις ότι οι άλλοι έχουν άδικο για σένα και μετά κάπως μαγικά πείθεις και τον κόσμο για το ίδιο πράγμα.
'Cause I'm my own soulmate, I know how to love me, I know that I'm always gonna hold me down. Yeah, I'm my own soulmate, no, I'm never lonely, I know I'm a queen, but I don't need no crown. Look up in the mirror like "Damn, she the one"
Συνήθως αυτό που γίνεται – όχι γιατί το ξέρω αλλά πάλι έπειτα από διάφορες συζητήσεις – είναι να μεγαλώνουμε νομίζοντας ότι είμαστε μια μοναδική, όμορφη χιονονιφάδα μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι ένα ψέμα που μας λένε καθημερινά μεγαλώνοντας. Ανακαλύπτεις εν τέλει ότι δεν ισχυεί και απογοητεύεσαι.
To πρόβλημα της αυτοολοκλήρωσης δεν είναι απλά ότι οδηγούμαστε στο να πιστεύουμε ότι είμαστε μοναδικοί ώσπου ξαφνικά τρώμε σκατά στη μούρη. Το πρόβλημα είναι ότι μαθαίνουμε να πιστεύουμε πως είμαστε μοναδικοί σαν μηχανισμό επιβίωσης και δυσκολευόμαστε να το αφήσουμε ακόμα και αν αυτή η προοπτική μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει και να μας ξαλαφρώσει.
Πάντως το πιστεύω και συνεχίζω να το λέω. Είμαστε όντως όλοι γεννημένοι super stars: μόνιμα υπό την συμβουλή άλλων, εκπληκτικά μοναδικοί, αλλά διαρκώς εξαφανισμένοι στη βάση δεδομένων. Και αν το καλοσκεφτείς, σε αυτό το πλαίσιο, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τραγούδια όπως αυτό γοητεύουν τόσο μεγάλο κοινό.
Over & Out!
Και παιδιά, όταν είσαστε στεναχωρημένοι να κλαίτε, όταν είσαστε θυμωμένοι να ξεσπάτε και όταν είσαστε χαρούμενοι να γελάτε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση από την εκδήλωση ενός συναισθήματος.
Comments