Τις δύσκολες ημέρες, μόνο Pulp
To Different Class των Pulp – δεν θα συζητήσω σε αυτή τη φάση το πόσο αριστουργηματικό το βρίσκω – είναι ένα ευφορικό αλλά και ανήσυχο ντοκουμέντο του ηδονισμού και του class struggle. Σου δημιουργεί ένα περίεργο συναίσθημα όταν το ακούς, σα να μόλις επιβίωσες κάτι και μάλιστα με ανεξήγητο τρόπο.
Πέφτοντας κάπου ανάμεσα στο μεγαλείο και την αθλιότητα, μου σκάει το επικό “F.E.E.L.I.N.G. C.A.L.L.E.D. L.O.V.E”. Δεν είναι μαγικό το πόσο ο Jarvis ανυψώνει το ρομαντισμό σε μία ακατάστατη διακοπή του business-as-usual;: “it’s not convenient...it doesn’t fit my plans.” Το πόσο ξαφνικά το πάθος για αυτόν, έγινε “some small animal that only comes out at night?”
Aυτή τη στιγμή λοιπόν, του Different Class, ο Jarvis δεν αντιπροσωπεύει τα freaks του κόσμου – και τέλος πάντων ποια είναι αυτά τα freaks και γιατί μου δημιουργούν μία τεράστια αίσθηση κατωτερότητας; - αλλά τους κανονικούς ανθρώπους. Mια χειρονομία που ξεφουσκώνει αυτά τα παραγεμισμένα εγώ.
Πώς κατέληξα τώρα εγώ σε αυτόν τον δίσκο και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι αυτό; Aυτές τις κακές ημέρες τις ξέρετε φαντάζομαι – γαμώ τα κεφάλια μας λίγο, ε; Δεν ξέρω για τον υπόλοιπο κόσμο και πως λειτουργεί αλλά θα σας πω τη δική μου ιστορία – όπως θα γίνεται συνεχώς σε αυτό το κατά ομολογία παπαρόλογο blog.
Οι κακές μέρες λοιπόν... Btw τον σιχαίνομαι αυτόν τον χαρακτηρισμό. Με κάνει να αισθάνομαι λάθος και σα να κάνω κάτι που δεν πρέπει, ενώ ξέρω ότι είναι στο φυσιολογικό κομμάτι της διαδρομής. Kαι για να σας πω και την προσωπική μου εμπειρία, μετά από τις σκληρότερες μου ημέρες έχω καταφέρει και τα πιο σημαντικά μου «επιτεύγματα». Θα αναφέρομαι από εδώ και πέρα σε αυτές ως b days (εκ του blue days, ή bullshit days ή και birthdays KAI ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ.)
Στο πρώτο στάδιο πρέπει να εμφυτευτεί η βόμβα. Εκεί είναι που ο εγκέφαλος μου αρπάζει μία δυσάρεστη σκέψη/αλήθεια, τη φέρνει 10 σβούρες, τη συνοδεύει με άλλες 10 δυσάρεστες σκέψεις (βόμβες φυτευμένες κατά το παρελθόν), τις συνδυάζει, τις σπάει σε κατηγορίες και γενικώς τις πετάει τα μάτια όξω μέχρι να κουραστεί και να εγκαταλείψει και να μπει σε ένα mood “fuck this shit.” Aκούγεται γελοίο άλλα πραγματικά είναι ένας διακόπτης που γυρνάει στο μυαλό μου και καλησπερίζω τη χειρότερη παράνοια μου. Δεν είναι πάντα η βόμβα, αλλά το κάθε επεισόδιο ταιριάζει στη ρουτίνα της απελπισίας μου: κάθε βράδυ για ένα διάστημα υπάρχουν δύο ή τρεις ώρες συντριπτικής απελπισίας μέχρι να με ηρεμήσει η μουσική μου. Όταν μου συμβαίνει αυτό λοιπόν, όταν περνάω τις b days, αποκτώ και soundtrack – έτσι θυμάμαι και τις υπαρξιακές μου κρίσεις σαν την LCD Soundsystem κρίση, την War On Drugs κρίση - και δημιουργεί μια τέλεια κατάταξη στο μυαλό μου αλά Rob Fleming στο High Fidelity.
And here we are. Και κοίτα που τις περνάω αγκαλιά με τους Pulp.
Αnd it's so cold – yeah it's so cold. And as I'm standing across this room I feel as if my whole life has been leading to this one moment. And as I touch your shoulder tonight this room
has become the centre of the entire universe. So what do I do? I've got a slightly sick feeling in my stomach Like I'm standing on top of a very high building oh yeah. All the stuff they tell you about in the movies but this isn't chocolate boxes and roses. It's dirtier than that, like some small animal that only comes out at night. And I see flashes of the shape of your breasts and the curve of your belly And they make me have to sit down and catch my breath.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι o πιθανότατος λόγος που κόλλησα με τους συγκεκριμένους σε αυτά τα b days είναι λόγω της θεατρικότητας τους. Το λατρεύω αυτό όταν συμβαίνει στη μουσική. Ίσως επειδή υπάρχει σε μία κατάσταση οικείας απόστασης - κατοικώ ένα συναίσθημα και απομακρύνομαι ταυτόχρονα από αυτό - και αυτό το είδος ενσυναίσθησης, για μένα, ενώ από τη μία μου είναι αδύνατο όταν βρίσκομαι στο εγωιστικό κουκούλι μου, από την άλλη μου δίνει την απλή παρηγοριά που σου δίνει και η πραγματική κατανόηση. Άλλωστε σύμφωνα με την κυρία Ψ. (η ψυχολόγος μου από εδώ και πέρα) δεδομένου του ότι είμαι ένα σφουγγάρι συναισθημάτων – και το είπε υπονοώντας κάτι πραγματικά κακό – και τα ζω όλα στο κόκκινο – ΚΑΙ ΦΑΚ ΔΙΣ ΣΙΤ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΛΕΞΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΝΤΑΞΕΙ; – ίσως μου αρέσει που αισθάνομαι ότι και ο Jarvis κάνει το ίδιο. Μπορεί να σκεφτόμαστε άλλους πόνους, άλλα βάσανα κ.ο.κ. αλλά σα να μου κάνει και ένα πατ πατ στην πλάτη.
Over & Out!
Α, και παιδιά... Κάτω οι Ναζί!