Στην υφιστάμενη καραντίνα έχετε μπει και εσείς σε ένα state of mind μπλεγμένο σε περίπου ένα εκατομμύριο πράξεις υπολογισμού; Πώς νιώθω τώρα που το x έχει φύγει από τη ζωή μου; Πώς θα νιώσω αν και το y εξαφανιστεί και αν νιώσω το ω συναίσθημα, τι θα κάνω για να το εξαφανίσω; Ενώ είμαι μοναχικός άνθρωπος και απολαμβάνω την απομόνωση - ίσως παραπάνω απ’ ό, τι θα έπρεπε – εν τέλει στο μεγάλο της βαθμό και εκ του αποτελέσματος, μάλλον δείχνει ότι έχω φάει μερικές φρίκες.
Υπάρχουν πολλές απώλειες αυτή τη στιγμή και στον καθένα από εμάς μπορεί να είναι πολύ, μα πολύ διαφορετικές. Οι μεγαλύτερες από τις απώλειες μας σκάνε σαν wrecking balls πάνω μας. Το μέγεθος και το εύρος τους μπορούν να εξαφανίσουν την πιο μικρή και ύπουλη απώλεια – η οποία ας πούμε ότι μοιάζει περισσότερο με μία αργή διαρροή αερίου. Η εξαφάνιση των συναυλιών είναι λίγο και από τα δύο. Μια μεγάλη, βαριά μπάλα που καταστρέφει τους μουσικούς και μια διαρροή αερίου για τους υπόλοιπους από εμάς. Αντιμέτωποι με την απώλεια του βιοπορισμού, της υγείας ή ακόμη και των αγαπημένων μας, η έλλειψη συναυλιών μπορεί να φαίνεται μια επιπόλαιη ανησυχία, αλλά οι πνευματικές διαστάσεις της απώλειας είναι συγκλονιστικές.
Σε μια πόλη, η ζωντανή μουσική είναι πάντα εκεί. Οποιαδήποτε δεδομένη νύχτα, ακόμα κι αν είσαι στον καναπέ με το laptop πάνω σου, θα μπορούσες να κοιτάξεις απλά έξω από το παράθυρο και να είσαι σίγουρος ότι εκατοντάδες μικρά δωμάτια είναι γεμάτα με ανθρώπους που ακούνε άλλους να μιλάνε, που ακούνε μουσική, που χορεύουν μόνοι τους, που κλαίνε μόνοι τους ή και με παρέα, που μαγειρεύουν στις 3 το πρωί κ.ο.κ. Πάντα μου έδινε κουράγιο αυτή η σκέψη - και ανέκαθεν ένιωθα σαν την Αμελί λόγω αυτού. (Επίσης τελείως fyi και κουβέντα να γίνεται, αυτή είναι και η αρχή του mindfulness που προσπαθώ το τελευταίο διάστημα να εξασκήσω. Όποιος το έχει καταφέρει, ή ακόμα καλύτερα το καταφέρνει εκ φύσεως, τον ζηλεύω.)
Όταν δεν μπορούμε πλέον να πάμε σε ένα live, να πάμε cinema και γενικά να χαρούμε όλες αυτές τις μικρές συνήθειες που απολαμβάναμε επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε σπίτι, επιστρέφουμε στον κόσμο των δικών μας παρορμήσεων. Τα νοητικά όρια περιορίζονται στο μέγεθος του σπιτιού μας και δημιουργούμε ένα cult του εαυτού μας. Μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα για τον εαυτό μας – το θετικό της υπόθεσης - αλλά λίγα για τους άλλους.
Για τους περισσότερους από εμάς, η μουσική ζει στο μυαλό μας με τον τρόπο που υπάρχει μια φήμη. Κάτι λίγο πολύ διακριτό από τον ήχο των σκέψεών μας. Όταν streamάρουμε μουσική, ο ήχος απλά «πραγματοποιείται». Έχει την ποιότητα, ωστόσο υποσυνείδητα, μιας παραισθήσεως, κάτι που συμβαίνει στο δικό μας νευρικό σύστημα χωρίς πραγματικό ανάλογο με τον υλικό κόσμο.
Για μένα, η μουσική είναι σε μεγάλο βαθμό μία αντικοινωνική δραστηριότητα – μάλλον για αυτό και έχω αυτήν την ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Περνάω ώρες ακούγοντας ηχογραφημένη μουσική αντί να παρατηρώ τους ζωντανούς ήχους του δωματίου στο οποίο βρίσκομαι ή να συντονίζομαι με τις φωνές των ανθρώπων σε αυτά τα δωμάτια – και εδώ ο λόγος που με δυσκολεύει το mindfulness. Όταν πηγαίνω σε μια συναυλία, είναι συνήθως για να διαβεβαιώσω τον εαυτό μου ότι αυτά τα παράξενα όνειρα που έχω είναι αληθινά.
Υπάρχει κάτι σαν ένα αόρατο ρεύμα που μπορείς να νιώσεις να συγκεντρώνεται γύρω σου σε ένα δωμάτιο, ακόμη και σε μια «αδιάφορη» συναυλία όπου το συγκρότημα δεν εμπλέκεται και οι άνθρωποι μιλούν από πάνω τους. Όλη αυτή η άμορφη ενδοσκόπηση φτάνει τελικά σε ένα σημείο: Όλοι εσείς, που στεκόσαστε σε έναν χώρο, αγγίζετε αγκώνες, κρατώντας την αναπνοή σας, κοιτάζοντας το ίδιο σημείο, παρακολουθώντας το ίδιο φαινόμενο. Το αποτέλεσμα είναι μερικές φορές σα να γράφεις ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για να περπατήσεις έξω και να ανακαλύψεις ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι πραγματικοί και τριγυρνούν στην πόλη.
Έχω μάθει αξέχαστα πράγματα για ξένους ανθρώπους πηγαίνοντας σε συναυλίες. Πχ θυμάμαι όταν είχα πάει να δω την Courtney Barnett στο Fuzz πριν 1μιση χρόνο. Δεν θυμάμαι καν το τραγούδι - να ήταν το City Looks Pretty Tonight; - αλλά ανακαλώ στη μνήμη μου ξεκάθαρα τη γυναίκα δίπλα μου που άφησε ένα ακούσιο ουρλιαχτό όταν ξεκίνησε. Με τις κοινωνικές νόρμες να είναι αυτές που είναι, θεωρώ πως δεν ήταν ένας ήχος που κάνει συχνά όταν βγαίνει από το σπίτι της. Παρόλα αυτά εμφανίστηκε απαρατήρητο από αυτήν τότε. Ασυνείδητη και χαρούμενη. Δεν υπήρχε καμία αίσθηση μαζέματος ή αμηχανίας αφού έκανε αυτόν τον θόρυβο – η αύρα που πρόκυπτε από την ίδια τη μουσική, γινόταν δεκτή από όλους μας.
Το να στέκεσαι μπροστά σε κάποιον που παίζει ζωντανή μουσική μοιάζει πάντα με ένα μικρό θαύμα. Κάποτε στάθηκα μπροστά από τον Alex Tuner βλέποντας τον να πέφτει με θεατρικό τρόπο στα γόνατα του πάνω σε ένα περσικό χαλί και να αρπάζει burger από τον αέρα. Μία φορά αγκαλιάστηκα για 3 δευτερόλεπτα από ένα random τύπο στην υπόγα του ΑΝ – ο οποίος by the way φορούσε κολάρο σκύλου. Άλλη φορά ένιωσα μία κρύα μπίρα να με λούζει ενώ μία απαράδεκτη μπάντα έπαιζε μουσική και μία άλλη έπαιζε ξύλο για ένα μπουκάλι βότκα ακριβώς δίπλα μου. Έχω υπάρξει τόσο μεθυσμένη που σε ένα live των Prodigy – από τα πρώτα μου live σε συνδυασμό με τα πρώτα μου μεθύσια – θέλοντας να συμμετέχω σε pit, άρχισα να κλοτσάω καλάμια ανθρώπων. Και γενικά ρε παιδάκι μου, τι απίστευτες στροφές της μοίρας φαντάζουν αυτά τα γεγονότα.
Θα τα κάνουμε αυτά - όλα αυτά - ξανά. Θα σπρωχτούμε, θα χτυπήσουμε, θα σταθούμε σε τεράστιες ουρές κάτω από τη ζέστη. Θα περιμένουμε ανυπόμονα ένα μπάρμαν να μας κοιτάξει στα μάτια. Θα υπάρξει ξανά ιδρωμένος χορός, υγρός αέρας, δυνατές κιθάρες, μπάσα που ακούγονται μέσα από το σώμα μας και περνούν στους τοίχους. Φαίνεται αδύνατο αυτήν τη στιγμή, καθώς βλέπουμε την πανδημία από την απομόνωση των σπιτιών μας, αλλά θα συμβεί μια μέρα - ίσως μήνες από τώρα. Θα αναδυθούμε και θα ζήσουμε τα ίδια ξανά. Ίσως αυτή τη φορά φοβισμένοι. Σε κάποιου μήνες από τώρα, κάποιος στη σκηνή θα καθαρίσει το λαιμό του, ίσως σχολιάσει την περίεργη κατάσταση της πανδημίας και στη συνέχεια θα ξεκινήσει η μουσική. Όλοι θα χαλαρώσουμε ξανά μαζί στην αύρα του live.
Over & Out!
Υ.Γ.
